2

θυμασαι που ειχαμε αλλαξει πουκαμισα;ανοιξα τη ντουλαπα κι εβγαλα το δικο σου.μοσχομυριζε σαν να ηταν πλυμενο και σιδερωμενο χτες

αυτη η λιακαδα ειναι το μονο πραγμα που δε μπορει κανεις να μας το παρει.
αυτο το φως ειναι δικο μας

το χερι μου χαιδευε τη θαλασσα.τα δικα σου το πηδαλιο.η νυχτα τη βαρκα.οι μικρες φωτιες τους ορμισκους.τα γονατα μου τα υγρα σανιδια.
το χαμογελο σου,τοσο ψηλα,τ'αστερια

τα ματια σου στο ξεφωτο σκοτεινιαζουνε τη μερα,λαμπρυνουνε τη νυχτα
νοσταλγουνε τ'αυριο

ηρθες και καθισες στο πλαι του κρεβατιου μου.οι μοδες ειχαν φυγει απο πανω σου,τα μαλλια σου ειχαν μακρυνει μεχρι τη μεση,τα ρουχα σου δεν ειχαν φυλο.το προσωπο σου ειχε αλλαξει.
ηταν το παντοτινο σου προσωπο

η συκια θα πεσει.και θα σας καταβροχθισει.καθε της συκο μια τσουχτρα.καθε πονος της μαρτυριο.για να ειμαστε ολοι ισοι.
ισοι-ισοι-ισοι

ηξερες μονο να φιλας,σ'ολα τ'αλλα ησουν κωλοπαιδο.σου το ειπα,με πλησιασες επικινδυνα,με εσφιξες και με φιλησες.
παλι μες στο δρομο

για μια μοναξια ματωσαμε τα χειλια μας,χυδαιολογησαμε,κοιμηθηκαμε αγκαλια,μ'ένα μαχαιρι κατω απο το στρωμα.
για μια μοναξια μεσα στη πολη και μεσα μας

εκεινη με ροδονερο,εκεινος με τα χαδια και ο τριτος με τη λαμψη του
μου διωχνουν τα σκοταδια

βουτηξες.και η πισινα αισθανθηκε
θαλασσα

θα σε παρει ο αερας και θα πεσεις στη θαλασσα,και ολα τα παλικαρια θα συναγωνιστουν ποιο θα σε σωσει.ο πιο δυνατος θα σε αρπαξει και θα σε φερει στη προκυμαια.θα σε κραταει σφιχτα,περηφανα.
σαν να εισαι ο Τιμιος Σταυρος

θα μας παρουνε μαζι τους.και θα μας χαιδευουν τα μαλλια.απαλα,απαλα

[ετσι οπως μας ελειψε ολα αυτα τα σκληρα χρονια]

ο Αλεξης.η Γραβατα.και ο Ευαγγελισμος του.